تقدیم به  همه زیبایی ها

 

 

 

     «    به نام خـدای نـیلوفــــــری و مـهتــــاب شبهای تر تـنهایی   »
 
 
 
روزی بر روی برکه ی آرام و زیبایی ، برای اولین بار نیلوفری به دنیا آمد.

 

وقتی چشمانش را باز کرد ، از دیدن نور شدید خورشید به وحشت افتاد ،

اما نور او را نوازشی کرد و به او گفت:

از من نترس که من روزها نگهدار و نوازشگر تو خواهم بود.

 

وقتی کمی دستاهای کوچکش را تکان داد از سردی آب ، مور مووش شد

آب به او گفت :


من مدتها منتظر تولد تو بودم و از این به بعد من و تو دو یار جدا ناشدنی

خواهیم بود .

 

وقتی شب فرا رسید ، باد هم آرام پیش نیلوفر آمد و

زیر نور ماهتاب سایه ی روشن گلبرگهای نیلوفر روی آب لغزیدند ...

 

ماه آرام به نیلوفر گفت :

میدونی ...، من خاطرت رو خیلی می خواهم

و از این به بعد هر شب به عشق تو ، طلوع عاشقانه ای خواهم داشت !

نیلوفر با گونه هایی که زیر نور مهتاب به سرخی گراییده بود ،

لبخند عاشقانه ای به ماه زد ...

 

روزی نور از نیلوفر پرسید : به نظر من تو یک رازی توی دل کوچکت داری ،

 میخواهی رازت را با من در میان بگذاری ؟

نیلوفر جوابی نداد و با چشمانی منتظر به آسمان نگاه کرد
.

 

شب که ابرها کنار رفتند ، مهتاب بی صبرانه پیش نیلوفر آمد و

رقص گلبرگهای نیلوفر را عاشقانه نگاه کرد .

 او به نیلوفر گفت:

من بی قرارم ، حرفی میزنی تا آروم بگیرم .

 

نیلوفر چشمان قشنگش را باز کرد و عاشقانه به مهتاب خیره شد ...

روی یکی از گلبرگهایش دو قطره آب لم داده بودند ،

انگار اونهام منتظر شنیدن حرفها و راز دل نیلوفر بودند  ...

همه جا ساکت ساکت بود و همه منتظر شنیدن جواب نیلوفر و

صدای زیبای او بودند ...

 

نیلوفر در حالی که عاشقانه به مهتاب نگاه می کرد

 گفت :

برای دل بی قرار تو مهتاب عزیز و قشنگم ، می خوام بگم که

 وقتی دلت یاد گرفت که چطور آروم و ساکت بمونه ،

روی صفحه زلال و صاف اون می تونی شگفتن من رو ببینی،

وقتی شکفتن من رو دیدی یه حسی مثل عشق تو وجودت متولد میشه

که پوسته سخت و سفت انتظار رو میشکنه

 و توی اون یک جوونه باهراز جوونه قشنگ دیگه بیرون میان

 و بعد از اون لحظه ی با شکوه

مثل من آب از سرت می گذره و دیگه برای همیشه عاشقی !

 

نیلوفر زیبا به اینجای جمله اش که رسید ،

خیلی آروم چشمهایش را بست و به زیر آب رفت ...

 

همگی سعی و تلاششون رو کردند که نیلوفر دوباره برگرده اما

اون دیگه رفته بود و هیچ اثری ار اون به غیر از یک موج کوچک

که از رفتنش روی آب به جا مونده بود وجود نداشت ...

 

صبح که خورشید آروم آروم از پشت کوه طلوع می کرد ،

مهتاب هنوز اشک می ریخت

اشک های او تبدیل به هزاران ستاره توی آسمون شده بود


آخه مهتاب تا اون موقع گریه نکرده بود !

مهتاب در غم فراغ نیلوفرش می سوخت و اشک می ریخت ...

و با خودش عهد بست که دیگه هیچوقت به برکه نگاه نخواهم کرد !

 

باد تصمیم گرفت که برای دل داری مهتاب پیش او برود .

وقتی پیش او رسید قطره ای از اشک او را دید که خیلی بزرگ بود

باد قطره اشک رو توی دستاش گرفت اما اشک مهتاب خیلی داغ و سوزان بود

و دست باد سوخت و قطره ی اشک درون آب برکه افتاد

 

اشک مهتاب سفید سفید بود ... زلال زلال ...

هم رنگ دل نیلوفر  ... !

 

با برخورد اشک مهتاب با آب برکه دل برکه هم ترکید و تمام برکه

سفید سفید شد ...

 

باد به مهتاب گفت :

آب برکه را میبینی ، سفید سفید شده !

 

مهتاب به برکه نگاهی انداخت ...

ناگهان متوجه شد که هزاران دست کوچک در حال تکون خوردن

روی آب برکه هستن

آنها با گلبرگهای کوچکشان در شفق صبحگاهی می رقصیدند و

متولد می شدند

مهتاب چشمش رو میون اون همه نیلوفر می گردوند تا شاید

نیلوفر خودش رو پیدا کنه ...

در یک لحظه یک نیلوفر که درست وسط آب برکه قرار داشت نظر

مهتاب رو جلب کرد ...

آره اون اشتباه نکرده بود ، اون نیلوفر ، نیلوفر خودش بود

که با لبخندی عاشقانه

چشمش را برای بدرقه ی مهتاب به آسمان دوخته بود ...
 

 

  

  ***  بر گرفته از وبلاگ ساقی  ***

 

 

                                               و تــقدیم به وجود پاک عـشــــق !

عاشقی محنت بسیار کشید  ~  تا لب دجله به معشوقه رسید

           نشده از گل رویش سیراب  ~  که فلک دسته گلی داد به آب

    نازنین چشم به شط دوخته بود  ~  فارغ از عاشق دلسوخته بود

       دید در روی شط آید به شتاب  ~  نوگلی چون گل رویش شاداب

        گفت به به چه گل زیباییست  ~  لایق دست چو منِ رعناییست

       حیف از این گل که برد آب او را  ~  کند از منظره نایاب او را

زین سخن عاشق معشوقه پرست  ~  جست در آب چو ماهی از
شست
           خواست کازاد کند از بندش  ~  نام گل برد و در آب افکندش

          گفت رو تا که زهجرم برهی  ~  نام بی مهری بر من ننهی

              مورد نیکی خاصت کردم  ~  از غم خویش خلاصت کردم

    باری آن عاشق بی چاره چو بط  ~  دل به دریا زد و افتاد به شط

       دید آبی ست فراوان و درست  ~  به نشاط آمد و دست از جان

شست
       دست و پایی زد و گل را بربود  ~  سوی دلدارش پرتاب نمود

        گفت کای افت جان سنبل تو  ~  ما که رفتیم، بگیر این گل تو!

            جز برای دل من بوش مکن  ~  عاشق خویش فراموش مکن

          بکنش زیب سر ای دلبر من  ~  یادِ آبی که گذشت از سر من